رنگ های اصلی، کدام یک برای چه کاری

رنگ‌ های اصلی از مجموعه‌ای از رنگ‌ها یا چراغ‌های رنگی تشکیل شده‌اند که می‌توانند در مقادیر مختلف با هم مخلوط شوند تا طیفی از رنگ‌ها تولید شود. این رنگ ها در سیستم های جداگانه ای شامل سنتی، RGB و CMYK دسته بندی میشود.

پیشگفتار

مفهوم رنگ های اصلی تاریخچه طولانی و پیچیده ای دارد. انتخاب رنگ های اصلی در طول زمان در حوزه های مختلفی که رنگ را مطالعه می کنند تغییر کرده است. توصیف رنگ‌های اصلی از حوزه‌هایی از جمله فلسفه، تاریخ هنر و کارهای علمی مربوط به فیزیک نور و درک رنگ می‌آید.

در منابع آموزشی هنر معمولاً از قرمز، زرد و آبی به عنوان رنگ های اصلی یاد می کنند که گاهی اوقات نشان می دهند که می توانند همه رنگ ها را با هم ترکیب کنند. با این حال، هیچ مجموعه ای از رنگ ها یا نورهای واقعی نمی توانند همه رنگ های ممکن را با  ترکیب رنگ ها ایجاد کرد. در فیزیک، سه رنگ اصلی معمولاً قرمز، سبز و آبی اند، که بر اساس انواع مختلف رنگدانه های گیرنده نور در سلول های مخروطی انتخاب شده اند.

در ادامه این سیستم های اختلاط (مخلوط کردن) رنگ ها را بررسی میکنیم. رنگ های سنتی (قرمز، زرد و آبی)، اختلاط افزایشی نور (مانند رنگ RGB)، اختلاط تفریقی لایه های جوهر (مانند رنگ های CMYK).

رنگ های سنتی (قرمز، زرد و آبی)

نظریه پردازان رنگ از قرن هفدهم، و بسیاری از هنرمندان و طراحان از آن زمان، قرمز، زرد و آبی را به عنوان رنگ های اصلی انتخاب کرده اند. این سیستم RYB، در “نظریه رنگ سنتی”، اغلب برای تهیه و مقایسه رنگ ها استفاده می شود. نظریه رنگ سنتی گاهی اوقات به عنوان سیستمی برای مخلوط کردن رنگ ها برای بدست آوردن طیف گسترده ای از رنگ ها یا “همه” رنگ ها مورد استفاده قرار میگیرد.

سیستم رنگی اختلاط نوری افزایشی (RGB)

درک ایجاد شده توسط چندین منبع نوری که یک منطقه مشابه از شبکیه را تحریک می کنند، افزایشی است. به عنوان مثال، از طریق جمع کردن توزیع های توان طیفی (شدت هر طول موج) منابع نور جداگانه با فرض زمینه تطابق رنگ پیش بینی می شود. برای مثال، یک منبع نور بنفش روی یک پس‌زمینه تیره می‌تواند با ترکیب منبع نور ‌های آبی و قرمز که شدت نور هر دو از منبع نور بنفش کم‌تر هستند، تطبیق داد. اگر شدت منبع نور بنفش دو برابر ‌شود، می‌توان آن را با دو برابر کردن شدت منبع نور قرمز و آبی که با بنفش اصلی مطابقت داشت، مطابقت داد.
المان کوچک قرمز، سبز و آبی (با روشنایی قابل کنترل) در نمایشگرهای الکترونیکی از فاصله دید مناسب برای ترکیب تصاویر رنگی متقاعد کننده به صورت افزودنی ترکیب می شوند. این نوع خاص از اختلاط افزودنی به عنوان اختلاط جزئی توصیف می شود . نورهای قرمز، سبز و آبی رنگهای اولیه محبوب برای اختلاط جزئی هستند زیرا نورهای اولیه با آن رنگها طیف رنگی مثلثی بزرگی را ارائه می دهند.

سیستم رنگی اختلاط تفریقی لایه‌های جوهر (CMYK)

مدل اختلاط رنگ تفریقی توزیع قدرت طیفی حاصل از نور فیلتر شده از طریق مواد جذب‌کننده جزئی را که معمولاً در زمینه یک سطح بازتابنده زیرین مانند کاغذ سفید است، پیش‌بینی می‌کند. هر لایه تا حدی برخی از طول موج های نور را از نور جذب می کند. در حالی که به بقیه طیف ها اجازه عبور می دهد و در نتیجه ظاهری رنگی ایجاد می کند. لایه‌های روی هم‌ جوهر در چاپ به صورت تفریقی روی کاغذ سفید بازتابنده مخلوط می‌شوند. در نتیجه نور بازتاب‌شده به روش جزئی برای تولید تصاویر رنگی مخلوط می‌شود.
نکته مهم، برخلاف مخلوط افزودنی(RGB)، رنگ مخلوط به خوبی توسط رنگ‌ها یا جوهرهای جداگانه پیش‌بینی نمی‌شود. تعداد معمولی جوهرها در چنین فرآیند چاپی 3 (CMY) یا 4 ( CMYK ) است، اما معمولاً می تواند تا 6 باشد (مثلاً پانتون هگزاکروم ). به طور کلی، استفاده از جوهر کمتر منجر به چاپ مقرون به صرفه‌تر می‌شود، اما استفاده بیشتر ممکن است منجر به بازتولید رنگ بهتر شود.

فیروزه ای (C)، سرخابی (M) و زرد (Y) رنگ های اولیه تفریق کننده خوبی هستند. زیرا فیلترهایی با آن رنگ ها را می توان روی هم قرار داد تا وسعت رنگی بزرگی به دست آورد. یک جوهر سیاه (K) نیز در سیستم‌ رنگی CMYK برای تقویت جوهر یا رنگ‌های C، M و Y استفاده می‌شود، زیرا از نظر زمان و هزینه کارآمدتر هستند.

جمع بندی

در این مقاله با انواع مختلف سیستم های اختلاط نور آشنا شدیم، کاربرد و اساس کاری‌شان را یاد گرفتیم. با توجه به مطالب مورد بحث رنگ های اصلی مورد استفاده در گرافیک کامپیوتری از نوع افزایشی یا RGB است. دلیل این انتخاب رنگ ها نحوه نمایش آن در صفحه های نمایشگر میباشد. در طراحی و گرافیک چاپی نوع سیستم رنگ از تیپ اختلاط تفریقی یا CMYK میباشد. در هنر های تجسمی نیز پایه رنگ ها بر اساس رنگ های سنتی و نحوه ترکیب آن ها طبقه بندی میشود.